Prolog

Chciałabym zadedykować ten rozdział jak i całego bloga Maryśce, Oli i Karolinie.

Mam nadzieję, że nawet jeśli nie będziecie czytać, to nadal będziecie 
dla mnie nieopisanym wsparciem, jak było do tej pory.
Ach no i zapomniałam oczywiście - witam wszystkich czytelników, którzy być może tu zajrzą, będę wdzięczna za każdą opinię :) 

 muzyka

W pomieszczeniu nadal unosiły się drobinki kurzu, które tańczyły i wirowały w promieniach słońca przeciskających się przez brudne szyby w oknach. Każdy ruch dłoni uniesionej do skroni wprawiał je w magiczny ruch, chociaż nie używano magii, krążyły, wznosiły się i opadały, co spowodowane było nagłym ruchem powietrza. Smugi światła ujawniały bezczelnie ich obecność w pomieszczeniu. W ciemnych kątach pokoju były niedostrzegalne.

Hermiona podniosła się powoli z jednego z pudeł na którym siedziała. Przed chwilą jeszcze patrzyła nieobecnym wzrokiem po nagich ścianach pokoju i po jasnych panelach, na których zostały ślady jej butów, które roztrąciły grube warstwy kurzu. Poprawiła włosy, chociaż te leżały idealnie. Otrzepała skórzaną kurtkę z kurzu, który zdążył na niej osiąść przez te kilkanaście minut, kiedy siedziała prawie bez ruchu. Wyglądała na tak melancholijną, tak spokojną. Nic nie zdradzało tych myśli, które krążyły w niej, tych obaw, których przed nikim nie wypowiadała na głos. Wyglądała jak zawsze, tak jak codziennie. I to było najgorsze. Nikt nie mógł odgadnąć, co powoduje te myśli, nawet jej Ron, od którego tak strasznie sama się odsunęła.

A jednak kiedy siedziała tutaj dało się wyczuć, że coś jest nie w porządku, że coś zostało zaburzone, czymś się zadręcza.

Jasne pomieszczenie, w którym stały nierozpakowane pudła miało być ich przyszłą sypialnią. Z jednego kartonu wystawały grzbiety grubych ksiąg, po które nikt nie sięgał tak chętnie jak ona. W rogu stała zapakowana kilka miesięcy temu miotła, której do tej pory nikt nie miał czasu odpakować. Obok niej złożone meble, którymi nikt się nie zajął. Odrobinę dalej lustro odwrócone zwierciadłem do ściany, zakurzony materac wciśnięty w kolejny róg. I sterty pudeł, zamkniętych i oklejonych magią, która chroniła przed rozsypaniem się znajdujących się w nich rzeczy. Czy to zabrzmiało by pretensjonalnie, gdyby kobieta do nich w myślach porównała swoje obecne życie? Zapakowane szczelnie, uporządkowane i przewidywalne, czyli takie, jakiego pragnęła. Dlaczego w takim razie czuła się fatalnie, tak źle i niewygodnie?

Wyszła z pokoju, lekko chwiejnym krokiem przeszła przez korytarz, dłonią sunąc po białych, pustych ścianach przedpokoju. Doszła do salonu, nie zwalniając ani nie przyspieszając kroku. Weszła do niewielkiej kuchni i zatrzymała się dopiero przy ogromnym oknie po przeciwnej stronie pomieszczenia, gdzie zamieniało się ono w obszerną jadalnię.

Miała wrażenie, że z pudeł, chociaż zabezpieczonych, coś się wymyka i wysypuje, coś tworzy bałagan. Starała się ze wszelkich sił powstrzymać to uczucie, ale ono napływało bez jej zgody. Przeniosła spojrzenie na jedyny mebel, który nadawał się do użytku. Usiadła na miękkiej kanapie, zanurzyła się w jej atłasowym objęciu. Podniosła stopy nadal odziane w ciężkie buty i przytuliła się policzkiem do własnych kolan, jakby te miały ją uratować przed czymś, co nieuchronnie nadchodziło.

Harry i Ginny nie odzywali się do siebie od dawna. Mały James świetnie się rozwijał, ale oni nie potrafili tego docenić. Jej myśli znów nieoczekiwanie zmieniły tor biegu. Nie odnalazła swoich rodziców. Czuła się okropnie winna, prześladowało ją to i z nikim o tym nie rozmawiała. W salonie kurz też unosił się i osiadał na podłodze, meblu, włosach i ubraniach. Przy każdym ruchu na kanapie w górę wznosił się jego obłok, który wdzierał się do płuc i powodował uciążliwy kaszel. Oddalamy się od siebie, pomyślała, niespodziewanie przejęta intensywnością tej myśli. Wszystko wymyka się z rąk. A koniec wojny zapowiadał tak obiecujące, spokojne życie. I może w tym tkwił szkopuł – nikt z bohaterów wojennych nie umiał odnaleźć się już w normalnej rzeczywistości. Wszyscy błądzili po omacku, od czasu do czasu wpadając na przeszkody, które można ominąć, jeśli tylko otworzy się oczy.

Wielka Trójca napotykała problemy dorosłego życia, o których żadne z nich nie śniło idąc korytarzami spustoszałego zamku po wciąż tlących się jego ruinach, które Filch próbował uporządkować miotłą. Idąc i czując to potężne, obezwładniające z radości uczucie wygranej, której się nie spodziewali.

Przekręcił klucz w drzwiach, napierając na nie z przedziwną ekscytacją. Chociaż znał na pamięć wygląd przestronnego holu, apartamentu o wysokim standardzie, to zawsze i nieodmiennie od kiedy kupili go z Hermioną czuł tą nutkę podniecenia na na myśl, że to ich własne gniazdo. Nie muszą mieszkać z rodzicami Rona, nie muszą stosować się do cudzych reguł, są zdani na siebie i nikogo nie interesuje, co robią. Wszedł do środka i zdziwiło go to, że wewnątrz jest ciemno. Zmrużył oczy, odnajdując włącznik światła, chociaż różdżka tkwiła w tylnej kieszeni jego spodni. Czyżby nie było jej w domu? Wydawało mu się, że miała wziąć wolne z pracy na ten dzień.

Zrzucił buty ze stóp, zasłuchał się w ciszę, której nie przerywał na tym wysokim piętrze gwar londyńskiej ulicy.

- Hermiono?

Odpowiedziała cisza. Pewnie wyszła do sklepu. Przejechał dłonią po nagiej ścianie, napawając się jej chłodem. Na zewnątrz dawno zrobiło się już ciemno, co było normalne dla tej pory roku oraz dla Londynu, w którym jak się wydawało, wcześniej niż wszędzie indziej robiło się szaro i ponuro. Wszedł do salonu i spojrzał na sylwetkę wciśniętą w kanapę. To była jego Hermiona. Dlaczego się nie odezwała, kiedy wołał? Spała?

         Ostrożnie podszedł do niej od tyłu, odgarnął włosy z karku. Drgnęła, ale nie odsunęła się. Nie spała, nie zasnęła nawet na chwilę. Czuwała. Myślała i martwiła się. Zniżył głowę, złożył pocałunek na szyi, oddechem objął jej ramię i obojczyk. Pozostała nieruchoma, niewzruszona na jego czuły dotyk. Oziębła. Ostatnio wydawała się coraz chłodniejsza, a swoim brakiem zapału potrafiła idealnie ostudzić jego.

Działo się coś złego, nawet on to wiedział. Złego nie tylko z ich małżeństwem, ale też z całym otoczeniem. Mimo to podjął kolejną próbę. Dłońmi objął ją, jak kiedyś, jakby nie chciał jej wypuszczać ze swoich ramion. Coraz śmielej, coraz goręcej, z większym zapałem. Ale ona nie odpowiadała. Ta obojętność była gorsza niż jawne odepchnięcie. Szepnął jej do ucha kilka słów, kiwnęła głową. Nie wydobyła z siebie głosu. Całował ją, ale nie odpowiadała tym samym. Gładził i pieścił jej ciało, ale ono pozostawało niewzruszone. Z kanapy uniosła się chmura pyłu, kiedy położył ją na plecach. Popatrzył w ciemności na jej twarz, ale uciekała wzrokiem. Może chciała okazać mu czułość, ale nie potrafiła. On może starał się przebić przez mury, które wzniosła wokół siebie, ale brakowało mu cierpliwości. Nie wiedział, jak długo ma na nią czekać, jak dużo czasu minie zanim wróci. Dokądś uciekła, jego ukochana Hermiona. I nie potrafił przywołać jej z powrotem żadną swoją siłą.

Wezbrała się w nim fala irytacji i niedelikatne ukłucie złości, bezsilności. Zerwał się z kanapy, zostawił ją samą, pozbawioną części ubrań. Merlin mu świadkiem, że się starał. Fizycznym ciepłem, swoją obecnością. Ktokolwiek ukradł jego małą, słodką Hermionę, musiał ją jak najszybciej zwrócić. Nie umiał zawalczyć o jej miłość inaczej. Przejął ją nagły chłód, kiedy odszedł.

Noc spędził na materacu w sypialni, otoczony pudłami hermetycznie zamkniętymi przez zaklęcia. Poczuł się jak to pudło, z którego może nic nie ucieka, ale też nie dostaje się do niego ani kropla miłości. Odwracając się na drugi bok na niewygodnym materacu, Ron zupełnie nieświadomie obarczył Hermionę w myślach odpowiedzialnością za to, co się psuło. I poczuł do niej żal, że do tego dopuściła. Nie był winny swoich emocji. Nie miał na nie wpływu.

Co gorsze, ona sama czuła podobnie. Czuła się tak i co więcej - naprawdę była winna.