Rozdzial I

O   T Y M ,   C O   S T R A C I L I Ś M Y              

W nocy nie budziły już ich własne krzyki, nie otwierali nagle oczu dysząc w ciemną noc, próbując w ciemności wyłapać kształty, odnaleźć niebezpieczeństwo do którego się przyzwyczaili. Niektórzy nawet nie wołali już imion zmarłych, którzy przedwcześnie odeszli. Przynajmniej nie działo się to wszystko często. Wojna i ofiary, jakie poniosła za sobą zostawiła piętno na każdym, nawet na tych, którzy nie doświadczyli jej na własnej skórze. Bo wojna ma jedno do siebie – nieodwracalnie zmienia ludzi. Zmienia rzeczy. Krzywi wspomnienia jak zwierciadło nieszczęścia.

Ci, którzy przeżyli musieli pogodzić się ze stratą jaką ponieśli w wyniku bitwy. Tamci, którzy przegrali musieli mieć świadomość, że przyjdzie im się podporządkować. Jeśli nie umarli jeszcze, zostało im zesłanie do Azkabanu bądź płaszczenie się, wypieranie swoich przekonań, udowadnianie niewinności. Ci byli najgorsi, śliscy i obłudni, gotowi stanąć po tej stronie, która jest w stanie zagwarantować bezpieczeństwo w danym momencie. Nie można nimi jednak gardzić – cenią swoje życie ponad wszystko inne, być może to najbardziej pozytywna cecha, którą dani obłudnicy posiadają.

Żadna wojna nie przemija bez trupów, co by się o niej nie mówiło. Żaden człowiek, który jej doświadczył nie spojrzy już na życie niewinnymi, dziecięcymi oczami.

muzyka

Hermiona wyszła z windy na drugim piętrze, żeby udać się do biura swojego szefa. Miała zacięty wyraz twarzy, a wprawne oko zauważyłoby, że w dłoni ściska kartkę. Przemknęła przez główny hol niczym strzała, nie witając się z nikim. Prawie zderzyła się z Tomem, który wychodził ze swojego biura. Mężczyzna fuknął z oburzeniem, ale nie wywołało to żadnej reakcji. Hermiona pracowała tutaj już kilka lat i bardzo podobała jej się ta posada, którą grzała. Teraz jednak czuła, że coś jest nie w porządku, zagościła w niej niepewność, chociaż nic wielkiego się nie stało. Po prostu dostała przedłużenie urlopu, nic strasznego. Przedłużenie urlopu – to brzmiało jak najgorszy wyrok. Jej szef nie przedłużał nigdy urlopu bez powodu i kobieta miała prawo mieć złe podejrzenia.

Żeby tylko mnie nie wylali, żebym tylko mogła zostać, powtarzała sobie w myślach, nie zauważając, że ze zdenerwowania i strachu trzęsą się jej ręce. Nie dość, że ma wystarczająco dużo swoich problemów, to teraz jeszcze t o. Z daleka zauważyła, że biuro szefa jest otwarte, a wewnątrz stoi znajoma sylwetka.

- Nie wierzę... - mruknęła do siebie, zwalniając.

List poruszył się w jej dłoni i odruchowo ścisnęła go mocniej, żeby się nie wyrwał. Skwitował to cichym westchnięciem i zaprzestał kolejnych prób ucieczki. Wszystkie najgorsze obawy się skumulowały wewnątrz głowy kobiety. Ron z pewnością nie był tam przez przypadek. A kiedy podeszła jeszcze kilka kroków bliżej i dostrzegła sylwetkę Harry'ego, żołądek gwałtownie przypomniał o śniadaniu. Zatrzymała się przy ścianie, próbując ustabilizować oddech.

Nie chciała podsłuchiwać, ale strzępki rozmów dopływały jej uszu. Mimo wszystko pokusa, żeby wybadać sprawę była silniejsza.

– I myślicie że wypuszczę dwóch najlepszych aurorów naraz? Na ten sam czas? – głos szefa wydawał się być oburzony. Hermiona nie widziała, jak gniewnie potarł się po łysiejącej skroni w nerwowym odruchu. – A jeśli akurat wtedy przyjdzie kolejna poczta z informacjami? Jeśli cokolwiek się wydarzy? Nie chodzi nawet o to, że ja zaręczam za was i całe biuro własną głową – Ron prychnął, ściągając na siebie nieprzychylne spojrzenie, mina od razu mu zrzedła – tylko także za bezpieczeństwo całego czarodziejskiego świata – skończył i zasępił się, twarz miał pochmurną.

August Verne był mężczyzną w podeszłym już wieku, jednak zachowywał się wręcz wulgarnie i nikt oprócz Hermiony nie darzył go szacunkiem w kręgach Ministerstwa. Często mawiano, że to najgorszy departament do pracy, właśnie przez jego obecność. Mimo wszystko sprawował w nim władzę, nie można mu było odmówić przenikliwości i inteligencji. W dodatku, przy czym zawsze upierała się szatynka, jego doświadczenie pięciokrotnie przekraczało to należące do jej przyjaciół. Razem wziętych. Nie dało się ukryć, że mało kto go w ogóle lubił. A teraz to. List przedłużający urlop, Harry i Ron w jego biurze.

– Macie być na wezwanie – powiedział po długim namyśle.

– Tak! – wymknęło się Ronowi, za co od razu dostał naganne spojrzenie. Trochę skulił się w sobie, a Harry zerknął na Augusta jakby nie zrozumiał, co usłyszał.

– To znaczy, że jak się z wami kontaktuję, to nie ważne, co by się działo, stawiacie się w minutę w biurze. O każdej porze dnia i nocy.

Teraz już nawet Harry nie zdołał zatuszować uśmiechu na twarzy – okulary przechyliły się lekko, więc poprawianie ich wykorzystał na częściowe zasłonięcie tego grymasu radości i niedowierzania. Ostatnie, czego by chciał to podpaść własnemu szefowi. I to w takiej sytuacji, kiedy prosił go o przysługę. Ron za to nie wydawał się mieć z tym problemu.

– Pani Weasley dostała już list – mruknął Verne na odchodnym.

Teraz Hermiona nic już nie rozumiała. Intuicja podpowiadała jej, żeby nie wchodzić do biura szefa. Zamierzała złapać Harry'ego i Rona, żeby zapytać ich co właściwie się dzieje. Teraz miała już pewność że jej podejrzenia się spełniły i że to ma coś wspólnego z papierem, który nadal ściskała w dłoni.

muzyka

W niewielkim, zadbanym ogródku przed małym domkiem można było znaleźć wiele tajemniczych ziół niewiadomego pochodzenia. Dla mugoli były to może zwykłe chwasty, ale Angelina zajmowała się przydomową zielarnią bez dwóch zdań lepiej, niż jej mąż. Chociaż to właśnie dla niego powstała ta niewielka szklarnia. Kobieta, która teraz odpoczywała na jednym z krzeseł ogrodowych, odwróciła głowę w stronę drzwi tarasowych.

– Freeed! Teddy? – krzyknęła, w jej głosie przebrzmiała nuta zaniepokojenia.

Dzieciaki cieszyły się ostatnimi dniami lata, a ona sama, korzystając z pogody, postanowiła się zająć ogródkiem. A teraz tamta dwójka zupełnie zniknęła jej z oczu. Wstała, zdecydowana ich poszukać.

Mieszkali na uboczu małego miasta w Szkocji niedaleko Glasgow odkąd Angelina oświadczyła, że jest w ciąży. George, który z całego serca chciał zapewnić im wygodne życie odkupił i własnoręcznie wyremontował domek, starając się o to, żeby nie mieli zbyt wielu sąsiadów – niepotrzebne im były mugolskie zaciekawione spojrzenia. Ich życie przypominało życie setek tysięcy par, które zamieszkiwały Szkocję. Praca, dom, później jeszcze małe dziecko. Codzienność była nużąca, ale stabilna. Angelina dobrze wiedziała, że jej mąż tego potrzebuje. Otrząsnęła się z nieprzyjemnych myśli i nadal wołając dzieci po imieniu weszła do domu.

George stał oparty biodrem o blat kuchenny. Patrzył przez okno i podskoczył lekko, kiedy usłyszał nawoływania żony. Nie odezwał się jednak, nie uważając tego za konieczne.

Czasem przychodziły takie dnie i noce, kiedy nie mógł zmrużyć oka, kiedy przed oczami ciągle na nowo pojawiał się obraz padającego na ziemię ciała, rude włosy rozsypane wkoło twarzy jak zwykle. Wkoło martwej twarzy, na której zastygł wyraz nie bólu, ale zdziwienia. Jakby pytał „czy to naprawdę już? Czy taki właśnie jest koniec?” Czym oni się od siebie różnili? To równie dobrze mógł być on – ale śmierć wybrała Freda. Kiedy nadchodziły takie momenty, George nie wychodził z domu. Nie rozmawiał z nikim więcej, niż to było konieczne. Bliscy, zwłaszcza Angelina, widzieli błysk ogromnego przygnębienia w jego oku, ale nikt nie potrafił tego zrozumieć. Nikt nie wiedział, jak to jest stracić kogoś, kto był częścią ciebie. Chociaż współczuli, to właśnie to współczucie najbardziej irytowało mężczyznę.

Na zbyt długo pogrążał się w czarnych myślach, we własnej rozpaczy. Na zbyt długo zapominał, kim jest i jakie ma obowiązki. Mąż i ojciec. Dawał prowadzić się rozpaczy, która z łatwością obejmowała go w swoje z tylko pozoru niewygodne ramiona.

George oddałby wszystko, żeby zamienić się z Fredem miejscem. On nie chciał już dłużej cierpieć ani przez to przechodzić nawet jednego dnia dłużej. Nie potrafił cieszyć się życiem, kiedy wyrwano z niego bliźniaczą połowę duszy i serca siłą. Co więcej, po tych zdarzeniach radość wydawała mu się obrzydliwa i krzywdząca wspomnienia o jego bracie. Szczery śmiech był w jego przekonaniu niewybaczalnym grzechem. Kolejny żart i psikus – plamą na honorze, na wolności czarodziejskiego świata, za którą trzeba było zapłacić krwią niewinnych.

Nikt nie wiedział, jak pomóc George'owi. Rodzina widziała, jak bardzo zmienił się na przestrzeni lat, widziała to matka – ona zawsze najlepiej wie, co dzieje się z jej dziećmi. Tym razem nie potrafiła pomóc. Angelina oparta o framugę drzwi kuchennych, niezauważona przez męża często miała wrażenie, że ją to przerasta. Że nigdy nie uda jej się zyskać w oczach męża tyle, żeby zastąpić martwego brata. Nie oczekiwała nawet, że potrafiłaby to miejsce kiedykolwiek zapełnić.

Angelina była mądrą kobietą i wiedziała, że taka nadzieja skazywałaby ją na nieustanną porażkę.

Mały Fred zbiegł z impetem po schodach tupiąc głośno i starając się łapać powietrze między salwami śmiechu, potrącając rodzicielkę w biegu. Za nim gnał roześmiany Ted. Oboje, jak to dzieci, nie zwrócili uwagi na atmosferę, która zapadła w kuchni.

Śmiech w uszach George'a zabrzmiał jak makabryczna muzyka.

Złapała tę dwójkę tuż po tym, jak wyszli z gabinetu, ale zaczęła mówić dopiero kiedy mogła mieć pewność, że niepożądane uszy nie usłyszą.

– Harry, Ron? O co chodzi?

Nie musiała nawet pytać, bo wyraz jej twarzy zdradzał, że nie zadowoli się półsłówkami ani żadną marną wymówką. Zupełnie zapomniała o liście, który nadal mięła w dłoni, na chwilę nawet wyparował niepokój o swoją posadę. Złość, że kombinują coś za jej plecami tylko urosła, kiedy mężczyźni wymienili szybkie spojrzenia. Nienawidziła nie wiedzieć. A poza tym patrząc teraz na Rona nadal czuła wyrzuty sumienia za wieczór, który, jak sądziła wcześniej, poszedł w niepamięć.

– Chcę wiedzieć, co tam robiliście i dlaczego dostałam list przedłużający urlop – przypomniała, kiedy nie uzyskała odpowiedzi na pierwsze pytanie. Intuicja podpowiadała, że te rzeczy nie wydarzyły się wcale przypadkiem.

Ron wiedział, że błędnym posunięciem było nie poinformowanie jej wcześniej o własnych planach. Z drugiej strony był wręcz pewny, że kobieta nie zgodzi się na ich zamiary. Teraz czuł się jeszcze gorzej, bo wyraz twarzy żony zdradzał zbyt wiele emocji, które znał. Ron wiedział, że to co za chwilę powiedzą i co ukrywali od jakiegoś czasu jej się nie spodoba. Pod jej czujnym wzrokiem czuł się nawet gorzej niż przed własnym szefem. Do czego doprowadzili swój związek, żeby ukrywać takie rzeczy, żeby chwytać się takich środków i rozwiązań.

Jego samopoczucia nie polepszyła myśl, że Harry zrobił to samo w stosunku do Ginny.

muzyka (od drugiej piosenki)

Słońce zaczęło zapadać się już pod taflę wody na horyzoncie, kiedy George wyszedł ze swojego pokoju dręczony poczuciem winy. Tak mocno zakotwiczył się w przeszłości, że nie umiał pogodzić się z teraźniejszością.

Angelinę z dziećmi znalazł dopiero gdy zszedł do salonu otwartego na ogródek i piękny widok za płotem. Świeże powietrze przepływało w przeciągu przez duży pokój, targnęło dłuższymi i rozczochranymi włosami, palce wiatru przeczesały je niedelikatnie. Ted siedział na kocu na ziemi obserwując interesujące dla niego zjawisko Freda starającego się wyszamotać z objęć matki i wyjącego przy tym wniebogłosy.

– Dobrze, że nie mamy sąsiadów, zastanawialiby się czy nie wpadłeś przypadkiem w pułapkę na niedźwiedzie – powiedział mężczyzna, stając na drewnianym tarasie. Był boso, ale drewniane deski tak nagrzały się przez cały dzień, że oddawały zmarzniętym stopom ciepło popołudnia.

Angelina podniosła zaskoczone spojrzenie, a w tym momencie Fred uznał to za jedyną i niepowtarzalną okazję, żeby się wyrwać. Odbiegł kawałek, lekko kulejąc, z wygraną malującą się na twarzy.

– Aha! Dzięki za ratunek, tato!

George przeniósł wzrok na żonę, która popatrzyła na niego groźnie, ale to był tylko pozór. Naprawdę zaskoczyła ją obecność George'a na dole, ucieszyło ją, że wyszedł w końcu z domu. I on wiedział o jej odczuciach. Czuł się wystarczająco długo kulą u jej nogi. Przeszedł przez taras, poczochrał Teda, którego włosy stały się niespodziewanie rude, po czym usiadł na schodku, wystawiając twarz do zachodzącego słońca.

Z rozczuleniem zauważyła, że w takiej tonacji kolorystycznej nadanej przez słońce jego niespotykane włosy wydawały się płonąć na głowie.

– Fred wbił sobie drzazgę do stopę i nie chciał dać sobie jej wyciągnąć. „Dzięki tato” – naśladując jego głos w końcu mina Angeliny złagodniała. I tak nie potrafiła być długo zła. Kiedy dzieci odeszły, żeby zapolować na jaszczurkę, która „jak daję słowo na gacie Merlina!” przebiegła pod płotem ogrodu, nachyliła się w jego stronę. – Już za kilka dni powinien pojawić się Ron. Wiem dobrze, że długo czekałeś na t e n moment – dodała konspiracyjnym szeptem.

Po plecach przebiegły mu dreszcze ekscytacji, faktycznie długo czekał na chwilę, kiedy jego marzenie znów będzie miało okazję się spełnić. Stłumił myśl, że jego brat bliźniak powinien mieć szansę też to zobaczyć.

– Masz rację. On też długo czekał na Mistrzostwa Świata w Quidditchu – powiedział zamyślony, lekko kiwając głową.

Razem zjedli kolację, przy której dzieci się przekrzykiwały w błahej na pozór rozmowie. Umilkły tylko na moment, kiedy kobieta oznajmiła, że czas do spania, żeby wybuchnąć podwójnie głośno. Protesty zdały się na nic, Angelina pozostała nieugięta. Całą scenę jej mąż obserwował z uśmiechem, który błąkał się po twarzy. Dalej nie mógł zrozumieć, czym zasłużył sobie na nią i na swoje szczęśliwe, stateczne życie.

Kiedy wieczorem kładli się spać, pierwszy raz od dawna George naprawdę był szczęśliwy.

 Dodałam możliwość obserwowania, nawet nie wiedziałam, że się przyda :)

Całkiem szybko ten rozdział mi wyszedł, tak sądzę. I mam pytanie trochę dziwne - czy nie sądzicie, że używam zdecydowanie za dużo opisów? Czego jest za dużo, czego za mało? 

Miałam jakiś kryzys wiary w sens swojego pisania i nie wiem czy to nie od tego, że staram się coś zmienić na lepsze. Będę wdzięczna za każdą opinię, jak zwykle ♥